Moje ostatnie odkrycie botaniczno-kulinarne :) Pierwszy raz spotkałam się z nim w Chinach, a że wcześniej nie miałam pojęcia o jego istnieniu, więc uznałam, że osmantus zasługuje na osobny wpis. Osmantus, znany też u nas pod nazwą wończa, prawdopodobnie od charakterystycznej dla niego woni. Bo najpierw wyczuwa się go nosem, a później dopiero zwraca uwagę na niepozorne, zielone, niewielkie drzewa, pokryte drobnymi, pomarańczowymi lub białymi kwiatami. Miałam to szczęście, że do Chin wybrałam się w październiku, bo osmantus, występujący głównie w południowo-wschodniej Azji, kwitnie właśnie jesienią.

Temat rzeka! Prawie tak monumentalny, jak same Chiny. O kuchni chińskiej można by napisać cały blog, więc ten pojedynczy wpis będzie jedynie moją luźnym sprawozdaniem z tego, co kulinarnie w Chinach udało mi się spróbować i zobaczyć.

Przed kilkoma dniami rozpoczął się Chiński Nowy Rok - Rok Szczura. To dobra okazja, żeby opowiedzieć Wam o mojej jesiennej wyprawie do Chin :) Nie będę oszukiwać, że miała być to moja podróż marzeń, planowana od dawna i wyczekiwana, bo tak nie było. Od zawsze moja fascynacja Azją biegła raczej w stronę dawnych Indochin, trochę dzikich, pełnych bujnej roślinności i cudownych, nieskażonych jeszcze zachodnią cywilizacją mieszkańców. Do przewidywalnych, jak mi się wydawało i obciążonych stereotypami Chin podchodziłam trochę jak pies do jeża, zawsze omijając ten kierunek na mapie i odkładając na później. Jednak chęć obejrzenia na własne oczy takich cudów świata jak Terakotowa Armia, Chiński Mur czy Zakazane Miasto zwyciężyły i w październiku, dokładnie w dniu swoich urodzin, wyruszyłam do Chin :)

Na Santorini, oprócz podziwiania pięknych widoków, można też smacznie zjeść. Wszyscy, którzy kochają kuchnię śródziemnomorską, pełną świeżych warzyw, oliwy i owoców morza, na tej wyspie będą usatysfakcjonowani, bo oferuje smakoszom wszystko, z czego słynie kuchnia grecka.

Tiropita - zawijaniec z ciasta filo nadziewanego fetą

Santorini słynie z potraw z owoców morza - to tutaj można zjeść świetną, świeżą ośmiornicę, krewetki królewskie czy kalmary z grilla. Na grillowaną ucztę warto udać się na wyspę Thirasię, gdzie restauracje w porcie przyrządzają morskie specjały (z owoców morza prosto z rybackich kutrów) na oczach biesiadujących.

w każdej restauracji na Santorini nie można narzekać na brak towarzystwa przy stoliku ;)

W większości restauracji i barów na wyspie można zjeść klasyki kuchni greckiej - słynną sałatkę grecką (choriatiki), zapiekankę z ziemniaków, bakłażana i baraniny (musaka), faszerowane warzywa (gemista), grillowane szaszłyki (souvlaki), gulasz z wołowiny (stifado), czy zapiekankę makaronową z mielonym mięsem i sosem beszamelowym (pastitisio). Jako przystawkę lub przekąskę w ciągu dnia warto spróbować favę - pastę z grochu, dolmades - malutkich gołąbków w marynowanych liściach winogron i tzatziki - sałatkę/sos z gęstego jogurtu, świeżych ogórków i czosnku, podawaną z jasnym, greckim chlebem lub pitą.



W lokalnych piekarniach, oprócz greckiego chleba, przypominającego bardziej nasze bułki, można kupić obwarzanki z sezamem, przeróżne ciasteczka - migdałowe i na oliwie i wypieki z listkowego ciasta filo - nadziewane szpinakiem lub fetą przekładańce albo ruloniki zwinięte w ślimak. Jeżeli już jesteśmy przy cieście filo, to na Santorini, jak i w całej Grecji króluje baklava, której za każdym razem ni jak nie potrafię się oprzeć :) Bo i jak tu się oprzeć nadziewanym orzechami, cynamonem i ociekającym miodowym syropem pysznym ciastkom?

Greek plate

Obraz wielu miejsc na ziemi jest mocno polukrowany przez przewodniki turystyczne i ich rzeczywisty widok często ni jak ma się do ich zdjęć tam zamieszczanych albo przynajmniej jest lekko rozczarowujący. Przewodnikom opisującym Santorini można wierzyć w ciemno! Ba, wyspa na żywo robi nawet większe wrażenie niż na wymuskanych zdjęciach. Prawdziwa wyspa z obrazka :)

Wyobraź sobie, że w Twoim ogrodzie pomiędzy grządkami warzywnymi, drzewami i krzewami owocowymi rosną wonne przyprawy korzenne... Tak właśnie musiał wyglądać ogród rajski :) To wszystko razem pewnie trudno byłoby połączyć w rzeczywistości, ale prawdziwy ogród przypraw miałam szczęście zobaczyć na Sri Lance.

Pierwsze skojarzenie, jakie większość z nas ma na hasło Cejlon to herbata. I bardzo słusznie! Grzechem, a na pewno wielką stratą, byłoby podróżowanie na Sri Lankę i nie zobaczenie tamtejszych słynnych plantacji herbaty. A tarasowe, soczysto zielone pola herbaciane, to według mnie jeden z najpiękniejszych widoków na świecie.

Myślałam, że po doświadczeniach z durianem, spróbowaniu olbrzymiego jackfruita, pokrytego wężową łuską salaka, włochatego rambutana i wściekle różowej pitai niewiele już może zaskoczyć mnie w temacie owoców egzotycznych. A jednak! Na Sri Lance odkryłam jabłko drewniane :)

... czyli to, co bloger kulinarny lubi najbardziej :) Opowieści o samej wyspie i o jedzeniu za nic w świecie nie udało się pomieścić w jednym wpisie - smaczna strona Cejlonu zasługuje na oddzielną uwagę. Nie mam pojęcia jak ją sklasyfikować, bo to, jak cała Sri Lanka, taki misz-masz kulturowy kuchni europejskich kolonizatorów z kuchnią hinduską, ale taką trochę na opak. To po prostu jedyna w swoim rodzaju kuchnia lankijska.

Tak dosłownie w sanskrycie brzmi nazwa małego państwa na wyspie Cejlon, zwanego też łzą z policzka Indii, ze względu na kształt i bliskie sąsiedztwo z potężnymi Indiami. Zupełnie nie wiedziałam czego spodziewać się po wyprawie w to niewielkie miejsce na mapie, które intrygowało mnie od dawna - czy będą to "małe Indie" czy też może mieszanka tajsko-hinduska? Prawda okazała się jeszcze inna :)

Właściwie nigdy wcześniej nie zastanawiałam się, dlaczego jeden z najsmaczniejszych orzechów - orzech nerkowca jest taki drogi i  dlaczego nigdy nie jest sprzedawany w łupinie. Tajemnicę odkryłam przypadkiem w Tajlandii, trafiając do małej przetwórni tych orzechów, żeby przekonać się przy okazji, że nanercz zachodni, zwany też nerkowcem zachodnim albo orzechem cashew, to jedna z najdziwniejszych roślin jakie do tej pory widziałam.

Kiedy zaczęłam przygotowywać ten wpis, przypomniała mi się montypythonowska kwestia z Żywotu Briana -  "...to co dobrego właściwie dali nam Rzymianie? Prawie nic, oprócz wodociągów, wywózki śmieci, dróg, nawadniania, medycyny, edukacji, wina, łaźni publicznych, porządku, prawa..." :D Dziś będzie o kokosie, a co ma piernik do wiatraka, a raczej Rzymianie do kokosa? Palma jak palma i niepozorny, chociaż ogromny w porównaniu z innymi orzech. To co dobrego właściwie dają nam kokosy? :)