Kultowa tarta z początków mojego kucharzenia w sieci. Pamiętam, jak piekło się ją kilka razy pod rząd w sezonie malinowym, a jej popularność dorównywała boomowi na muffinki :) Później zapomniałam o niej na długi czas, aż chęć na kruche z owocami i dojrzewające właśnie maliny jesienne odświeżyły mi pamięć i wróciłam do niej po latach. Jest tak samo smaczna i uzależniająca, jak za pierwszym razem - trudno poprzestać na jednym kawałku. Sekretem jest porządnie dopieczone, kruche ciasto i owsiana kruszonka w połączeniu ze słodko-kwaśnym nadzieniem ze świeżych malin i kawałków białej czekolady. Banalnie proste i obłędnie pyszne - w sam raz na pożegnanie lata :)

 

spód -

250 g mąki, 

150 g zimnego masła,

2 łyżki cukru brązowego, 

2-3 łyżki lodowatej wody

 

kruszonka - 

100 g zimnego masła,

100 g mąki,

100 g cukru brązowego,

1/2 szklanki płatków owsianych

 

nadzienie - 

2 szklanki malin,

2 tabliczki białej czekolady

 

Przygotować kruche ciasto - mąkę wymieszać z cukrem, dodać masło pokrojone w kostkę i zimną wodę. Szybko zagnieść na jednolite ciasto. Ciasto rozwałkować i wykleić nim dno i boki formy na tartę. Dno ponakłuwać widelcem. Ciasto w foremce schłodzić w lodówce.

 

Rozgrzać piekarnik do 210 stopni. Piec spód około 30 minut, aż ciasto będzie solidnie zarumienione.

 

W tym czasie przygotować kruszonkę - mąkę wymieszać z płatkami owsianymi i cukrem. Dodać masło pokrojone w kostkę i opuszkami palców rozetrzeć je ze składnikami suchymi, aż powstaną grudki. Schłodzić w lodówce.

 

Upieczony spód wyjąć i wypełnić malinami wymieszanymi z posiekaną grubo czekoladą. Na wierzch wyłożyć kruszonkę. Piec kolejne 15-20 minut, aż kruszonka zarumieni się.

To już ten czas, kiedy oficjalnie możemy mówić o jesieni, choć ona w tym roku przyszła dużo wcześniej. Przygotowani na sezon grypowy? I ten przeziębieniowo-anginowy? Mam nadzieję, że tak jak ja, takiego sezonu na jesień i zimę nie planujecie :) Wiem, że nie jest łatwo bronić się przed wirusami, kiedy leje, wieje i wszyscy wokół kichają, ale ja mam na to swoją tajną broń. Nie znoszę łykania tabletek, syropów, probiotyków, suplementów diety, więc do sezonu zimowego przygotowuję się już od wiosny. Zaczynam od syropu z młodych pędów sosny, później warzę syrop z kwiatów bzu czarnego, na koniec lata robię zapas korzennego syropu z owoców bzu czarnego na miodzie (zamiennie robię go na bazie równie zdrowego soku z aronii). Ostatnią w tym roku magiczną miksturą na zdrowie są cytryny w syropie malinowym.

Kiedy je piekłam, zastanawiałam się, czy to nie ostatnie prawdziwie letnie ciasto w tym roku. Nie cieszy mnie to wcale, ale jesień wisi w powietrzu. Te chłodne i z dnia na dzień coraz wcześniejsze wieczory, rześkie poranki i słońce świeci jakoś tak mniej radośnie. No i maliny też już jesienne... Na szczęście jeszcze bardzo ciepłe dni wynagradzają ten powiew melancholii. I dlatego ciasto też jeszcze wakacyjne - lekkie, jogurtowe, mocno malinowe i na zimno.

Podobno idą upały, więc zapraszam na lody malinowe!
To miło, że prawdziwa wakacyjna pogoda przypomniała sobie o nas w połowie lata ;) Chociaż z tymi upałami do końca nie jestem aż tak optymistyczna, bo z obserwacji mogę przypuszczać, że upały na pewno wystąpią w Rzeszowie i okolicach, a na z północą kraju różnie bywa ;) Tak czy siak z lodami malinowymi trafiłam świetnie i choć wszyscy lodożercy powiedzą, że pogoda na lody jest zawsze, to przyznacie, że ze słońcem i ciepłem za oknem smakują lepiej :)

Sezon rabarbarowy w pełni, więc ciasto z rabarbarem pojawić się musi! Późno w tym roku, ale wszystko wydaje się spóźnione na skutek tych dziwnych anomalii pogodowych na początku maja. A ja jak zawsze, czekałam najpierw na swojski, ogrodowy rabarbar. Krzak to stary, lekko już zdziczały, z zielonymi, a nie rozkosznie różowymi łodygami, jakimi może poszczycić się rabarbar malinowy. Smakuje tak samo dobrze i "rabarbarowo", jak każdy inny, ale zawsze kręcę nosem na jego kolor, szczególnie po upieczeniu. Trochę z tego powodu, a trochę dlatego, że w zamrażalniku zalegała jeszcze porcja mrożonych malin z tamtego roku, połączyłam w cieście rabarbar z malinami i była to bardzo dobra decyzja!

Nie wszystkie suszone maliny przerobiłam na puder (z niewielkiej ilości malin wychodzi go naprawdę sporo). Część zostawiłam sobie na granolę malinową, czyli rodzaj chrupiącego, pieczonego musli. Na śniadanie z mlekiem lub jogurtem, taka granole smakuje najlepiej w połączeniu z malinami świeżymi, ale kiedy już ich zabraknie, suszone też dają radę swoim smakiem i zapachem choć na chwilę przedłużyć lato.

Mamy październik, a maliny w ogrodzie dalej uginają się pod ciężarem owoców. Tegoroczna, jesienna malinowa klęska urodzaju podsunęła mi pomysł na jeszcze jeden sposób wykorzystania malin - postanowiłam je wysuszyć. Przypomniały mi się też pudełka z owocowymi pudrami w spiżarni (pełnej skarbów) szefa Davida Everitt-Matthiasa, w kuchni gwiazdowej restauracji Le Champignon Sauvage w Cheltenham, którą miałam ogromne szczęście odwiedzić parę lat temu. Puder malinowy, puder z owoców czarnego bzu, puder pomarańczowy i wiele wiele innych. Pudrami posypywano małe cukiernicze dzieła sztuki, serwowane dania i desery, wzbogacając tym samym ich smak i podkreślając wyrafinowany wygląd. Te tajemnicze pudry to nic innego, jak wysuszone i sproszkowane na pył owoce o wyrazistym smaku i zapachu. Zamarzyło mi się zrobienie pudru malinowego własnej roboty i podarowanie swoim deserom odrobiny luksusu ;)

Mam wrażenie, że czas nagle cofnął się o dwa miesiące - pogoda niczym w końcówce czerwca, kiedy wszyscy cieszą się z pierwszych, długo oczekiwanych upałów i chcąc nie chcąc dopada mnie letnie rozleniwienie. Gdyby nie to, że wszędzie trąbią o powrocie do szkoły, można by pomyśleć, że to początek a nie koniec wakacji. Malinowe krzaki uginają się od owoców, jak na początku lata i choć to te mniej przeze mnie lubiane, późne maliny, to wygrzane upalnym słońcem smakują prawie tak samo słodko, jak wczesne. Jest ich tak dużo, że nie miałam innego wyjścia - musiałam upiec tort malinowy :)

Jak ten czas szybko leci! Dopiero cieszyłam się z pierwszych letnich, wczesnych malin, a już zaczynamy zbierać te późne, które nazywam jesiennymi... Nie chcę myśleć, że to koniec lata, tylko pocieszam się, że jego druga, dojrzała część, ze słodkimi śliwkami węgierkami, jabłkami i soczystymi gruszkami dopiero przed nami. A pierwsza garść późnych malin trafiła do ciasta - czekoladowego, z podwójną bezą, warstwą bitej śmietany i chrupiącymi płatkami migdałów.

Są takie dni, kiedy wstaję rano z nieodpartą ochotą na muffinki :) Podobnie mam czasem z ciastem drożdżowym i sałatką jarzynową, ale dziś akurat był dzień muffinkowy ;) Na krzaczkach w ogrodzie mamy jeszcze wczesne maliny - moje ulubione, pełne smaku i zapachu lata, więc wybór był prosty - muffinki z malinami.