Konfitura buraczano-migdałowa

Zostaję jeszcze przez chwilę w temacie buraków, żeby zaproponować Wam wypróbowanie ich w wersji wytwornej, trochę deserowej, trochę przystawkowej, w zależności od upodobań i pomysłów na ich wykorzystanie. Burak, jak wszystkim wiadomo, jest słodki, delikatny, a nawet lekko mdły sam w sobie. Dużo zyskuje, podkręcony zdecydowanym smakiem korzennych przypraw, octu lub kwaśnych owoców. Mogę Was zapewnić, że w połączeniu z miodem, cytryną, imbirem i migdałami jest wyśmienity.

Wersji przepisów na buraczaną konfiturę i dżemy, wywodzących się z kuchni żydowskiej, znalazłam kilka. Wypróbowałam tę, w której buraczki smaży się wolno w miodowo-cukrowo-cytrynowym syropie, aż staną się miękkie, gęste i lśniące, na koniec podkreślając ich charakter cytrynową skórką, świeżym imbirem i płatkami migdałów. Trudno powstrzymać się od wyjadania konfitury prosto ze słoika, ale warto posmakować ją też z serami, wędlinami lub deserowo - z twarożkiem lub jogurtem.

Konfitura buraczano-migdałowa:

1 kg buraków,
200 g miodu,
200 g cukru,
sok i skórka starta z jednej cytryny,
1 łyżeczka startego świeżego imbiru,
100 g płatków migdałowych

Surowe, obrane ze skórki buraki zetrzeć na tarce o drobnych oczkach lub pokroić w cienkie słupki (ja pół buraków starłam drobno, drugie pół pokroiłam w słupki).
Cukier i miód podgrzać na wolnym ogniu mieszając, aż rozpuszczą się i zagotują. Dodać buraki i sok z cytryny. Gotować na średnim ogniu bez przykrywki około godziny, mieszając od czasu do czasu, aż buraki będą miękkie, a większość soku zredukuje się. Dodać imbir, skórkę cytrynową i płatki migdałowe i gotować kolejne 15 minut. Gorącą konfiturę przełożyć do wyprażonych słoików. Zapasteryzować.