Dyniowe ciasto szyfonowe

Nie wiem, czy kojarzycie pewnego zielonego, gąbczastego cudaka, który pojawił się tutaj dwa lata temu z hakiem i który wzbudził powszechną konsternację, głównie za sprawą tego rzadko spotykanego w wypiekach koloru (to było chyba jeszcze przed erą święcenia triumfów przez innego cudaka, zwanego "ciastem Shrek"... :P). To było moje pierwsze spotkanie z azjatyckim ciastem szyfonowym i jak wówczas sama przyznałam - dalekim od ideału w moim wykonaniu :) Problemem była forma do pieczenia, bo zwykła, niska tortownica z kominkiem nie zdała egzaminu, a także brak tajemniczego jeszcze winianu potasu i kombinowanie na własną rękę z innymi stabilizatorami białek. W każdym razie efekt i tak był na tyle porywający, że postanowiłam nie składać broni w tym temacie, tylko po zaopatrzeniu się w brakujące narzędzia i składniki próbować dalej. O ile winian potasu nie stanowi już żadnego problemu, to kwestia foremki spędzała mi sen w powiek ;)

Oryginalne, aluminiowe azjatyckie formy do ciast szyfonowych, dostępne w sklepach wysyłkowych, nie zachęcały ceną (w końcu nie zamierzałam produkować "gąbek" codziennie, ani nawet co tydzień :)), a znalezienie czegoś zastępczego nie było najłatwiejszym zadaniem. Aż pięknego, słonecznego dnia, na zwykłych, regionalnych targach spożywczo-ogrodniczych, na stoisku z górą najzwyklejszych w świecie tortownic, keksówek, blach i innych przyrządów kuchennych, wygrzebałam wysoką, prostą, okrągłą formę z wysokim kominkiem, pokrytą chropowatym teflonem, za całe... 15 zł! :)

Chodzi o to, że lekka jak puch masa, wypełniona bąbelkami ubitej piany z białek, rośnie pod niebo, pnąc się po chropowatych (broń Boże posmarowanych tłuszczem!) ściankach formy, których kurczowo trzyma się też po wyjęciu z pieca, co zapobiega opadaniu. Dzięki temu uzyskujemy rozkoszne ciasto-piankę lub ciasto-gąbeczkę, jak kto woli i tylko nasza wola (i niezliczonej liczby przepisów ;)), jaki mu smak zaaplikujemy. Wiem, że to nieelegancko bawić się jedzeniem, ale jeżeli któreś danie działa na więcej zmysłów niż tylko smak, zapach i może wzrok, to jest nim ciasto szyfonowe - równie przyjemne w smaku, co w dotyku :) Jeżeli mieliście kiedyś w ręku naturalną, morską, wilgotną gąbkę, wiecie o czym piszę :)) Porzućcie więc pomysły podawania łyżeczek czy widelczyków, bo nie ma nic przyjemniejszego od skubania palcami ciasta szyfonowego.

Przy okazji jest to bonus do zakończonego festiwalu dyniowego, bo nie wyrobiłam się niestety z publikacją, a ciasto jest właśnie dyniowe. Co więcej, razem z Szarlotkiem i to całkiem nieświadomie, zrobiłyśmy sobie akcję pieczenia dyniowego ciasta szyfonowego, piekąc dokładnie to samo ciasto, dokładnie z tego samego przepisu w prawie tym samym czasie! :D Uwielbiam takie niespodzianki! Może ktoś jeszcze chce się przyłączyć następnym razem? Mam jeszcze całą listę smakowych gąbek do wypróbowania :)

Dyniowe ciasto szyfonowe:

100 g dyniowego puree,
35 g mleka,
35 g oleju,
8 g ekstraktu waniliowego (lub Cointreau, jeżeli wolicie aromat pomarańczowy),
100 g mąki,
100 g cukru,
6 jaj,
1/2 łyżeczki winianu potasu (cream of tartar),
70 g pestek dyni

Pestki dyni uprażyć na suchej patelni lub w piekarniku, po czym ostudzić.

Mleko wymieszać z olejem, wanilią i musem dyniowym. Dodać przesianą mąkę i utarte żółtka i jeszcze raz wszystko dokładnie wymieszać.

Białka ubić mikserem - kiedy pojawią się bąbelki dodać 1/3 części cukru. Cały czas ubijając dodawać cukier stopniowo jeszcze w dwóch porcjach. Na końcu dodać winian potasu i kontynuować ubijanie, aż piana zrobi się sztywna i lśniąca.

1/3 piany dodać do masy żółtkowo-dyniowej i delikatnie wymieszać gumową szpatułką lub drewnianą łyżką. Dodawać kolejne części piany i tak samo delikatnie wymieszać z pozostałą masą. Jest to najważniejszy punkt przygotowania ciasta szyfonowego, więc nie należy się spieszyć :) Na końcu dodać pestki dyni. Ciasto przełożyć do niewysmarowanej (!!!) tłuszczem okrągłej formy z kominkiem o średnicy około 23-24 cm.

Nagrzać piekarnik do 170 stopni, po czym włożyć formę z ciastem. Po 10 minutach zmniejszyć temperaturę piekarnika do 150 stopni i piec kolejne 20 min.

Upieczone ciasto natychmiast wyjąć z piekarnika i odwrócić formę do góry nogami (najlepiej kiedy opiera się na wyższym od brzegów formy kominku lub specjalnych nóżkach). Zostawić do całkowitego ostudzenia.

Długim nożem okroić brzegi wzdłuż boków formy i kominka i delikatnie wyjąć ciasto.