A Irlandia naprawdę jest taka zielona, jak włosy syreny o świcie...

Wybaczcie, że znowu nie było mnie tutaj trochę, ale tak to już jest, że świat zatrzymuje się na chwilę, kiedy traci się przyjaciela, a ja niestety straciłam ostatnio moją kocią przyjaciółkę i niezawodną asystentkę kuchenną :( Jednak świat toczy się jednak dalej, więc wracam z obiecaną wakacyjną relacją.

Irlandia jest zielona! Już z okien samolotu widać, jak nieprawdopodobnie soczysta, aksamitna zieleń pokrywa pola, pagórki i wdziera się dużymi plamami w krajobraz miasta. Umiarkowany, wyspiarski klimat, wysoka wilgotność i łagodne temperatury w ciągu całego roku zapewniają wymarzone warunki rozwoju tamtejszej roślinności. Już prawie miesiąc temu (heh, nie wierzę, że ten czas tak szybko płynie!) odwiedziłam Dublin i okolice i nigdzie indziej nie widziałam takiej ilości przepięknych, zadbanych parków, które w stosunku do wielkości miasta wypełniają znakomitą część jego powierzchni. Jeden dzień pobytu można spokojnie poświęcić na zwiedzanie samych parków i gwarantuję, że nie będzie w nim ani chwili na nudę.

W Irlandii byłam po raz pierwszy i wybierając się tam miałam w głowie przede wszystkim stereotypowe hasła, z którymi kojarzona jest wyspa, czyli piwo, whiskey, trójlistną koniczynkę świętego Patryka, plecionki celtyckie, którymi zachwycałam się na studiach, chłopaków z U2 razem z łysogłową Sinead O'Connor i legendarną irlandzką zieleń. Dublin zaskoczył mnie najbardziej swoją przytulnością. W niczym nie przypomina innych pełnych zgiełku i ruchu, monumentalnych stolic europejskich. Ze świecą szukać tam iskrzących się szkłem i metalem, super nowoczesnych dzielnic i drapaczy chmur. Bliżej mu do naszego Krakowa, z tym specyficznym, pełnym poezji klimatem, unoszącym się w powietrzu. I nie bez powodu, bo Dublin to też lub przede wszystkim miasto pisarzy i poetów, co widać na każdym kroku - to tutaj można przespacerować się ścieżkami bohatera słynnego Ulissesa Jamesa Joyce'a, zaopatrzyć się w jeden z kilkunastu dostępnych wydań mrocznego Draculi Brama Stokera i natknąć się na wylegującego się na kamieniu w parku Merrion Square frywolnego Oscara Wilde'a. Starą, zabytkową i pełną atrakcji część miasta można przejść na piechotę, obierając sobie za azymut rzekę Liffey.

Pierwsze kroki w nowym mieście zawsze kieruję do galerii i muzeów (rodzaj zboczenia zawodowego ;)) i z czystym sumieniem mogę polecić wszystkim sztuko i muzeoholikom dublińskie Muzeum Archeologiczne, mieszczącą się w sąsiedztwie Galerię Narodową i przede wszystkim stałą wystawę prezentującą słynny celtycki manuskrypt - Księgę z Kells, ukrytą w nobliwych murach starej uczelni Trinity College.

W mieście takim jak Dublin nie można też przejść obojętnie obok pubów. Gdyby David Copperfield nagle "zniknął" wszystkie dublińskie puby, jestem pewna, że miasto zmieniłoby się jakiś opustoszały twór, rodem z horroru. Puby są wszędzie (często po kilka w bezpośrednim sąsiedztwie), puby tętnią życiem od rana do wieczora i warto zajrzeć do większości z nich (zajrzenie do wszystkich jest fizycznie niemożliwe!) chociaż na chwilę, aby obejrzeć ich charakterystyczne, pełne indywidualnego uroku wnętrza i nasiąknąć tamtejszą kulturą pubową (w Irlandii również obowiązuje już zakaz palenia w miejscach publicznych, więc w końcu z dziką radością oddawałam się nasiąkaniu tylko i wyłącznie kulturą ;P) Wysączenie pintowej szklanki Guinnessa lub pysznego, zimnego cydru również jest kwestią honoru. W tym celu najlepiej wybrać się do malowniczej i rozrywkowej dzielnicy Temple Bar. Dla wielbicieli ciemnego trunku z pianką Dublin musi wydawać się rajem, ponieważ mogą na własne oczy zobaczyć i poznać tajemnice jego warzenia, zwiedzając ogromny browar słynnego Guinnessa, a przy okazji napawać się rozchodzącym się na pół miasta zapachem chmielu.

Kulinarnie Irlandia nie poraża może wyrafinowanym smakiem i wykwintnością, ale proste dania, przygotowane ze świeżych składników smakują dobrze zawsze i wszędzie. Bardzo dużo podobnych dań i smaków, znałam z sąsiedniej wyspy - scones z południową kawą lub herbatą są tak samo smaczne, jak te w Londynie (chociaż w Dublinie częściej podawane w okrojonej wersji - z samym masłem, bez dżemu i śmietanki), a irlandzki cydr mogłabym sączyć bez końca, podobnie jak ten brytyjski ;) Na zielonej wyspie też można nasycić się na cały dzień dzielnie stawiając czoła full Irish breakfast z tostami, jajkami na bekonie, wieprzowymi kiełbaskami, podsmażonymi pieczarkami i pomidorami i słodką, pomidorową fasolką z puszki.

Tradycyjne irlandzkie potrawy opierają się przede wszystkim na baraninie (Irish stew), wołowinie i owocach morza, których pod dostatkiem dostarczają okalające wyspę morza. A na morską ucztę najlepiej wybrać się na Półwysep Howth, gdzie owoce morza, prosto z rybackich kutrów trafiają do portowych sklepów, często połączonych z małymi restauracjami, przyrządzającymi na miejscu, wedle życzenia klientów zakupione tam ryby i skorupiaki.

Wędrując po Dublinie i okolicach natknęłam się na wiele małych targów farmerskich, gdzie u lokalnych rolników można zaopatrzyć się w świeże, organiczne warzywa, przetwory (fantastyczny Country Relish!) i domowe wypieki. Bo Irlandia chlebem na sodzie stoi (soda bread), ale można też tam zjeść i smaczną drożdżówkę z bakaliami (barm brack), keks na ciemnym piwie (porter cake) lub whiskey (Irish whiskey cake), szeroki wybór scones o różnych smakach i z różnymi dodatkami (co dało mi do myślenia, czy scones przypadkiem nie są bardziej irlandzkie niż brytyjskie ;)) i Chester cake, które na pewno spróbuję odtworzyć w domu, bo bardzo mi smakowało. Nie można nie wspomnień o najróżniejszych rodzajach fudge - ręcznie robionej krówki, sprzedawanej na wagę i wyśmienitej marmoladzie pomarańczowej z dodatkiem whiskey. Kiedy popije się to wszystko irlandzką kawą, nawet padający średnio co piętnaście minut deszcz wydaje się mniej irytujący ;)