Amarantus i amarantusowe ciasteczka

Amarant, szarłat, karmazyn, oberżyna... brzmi prawie, jak przegląd palety jakiegoś renesansowego mistrza pędzla :) Nie będzie jednak wykładu z malarstwa ani z palety barw. Będzie jak zwykle o jedzeniu :) Bo tak się składa, że jedne z moich ulubionych słów, których dźwięk przyprawia o zmysłowy dreszczyk, jednocześnie są nazwami barw i mają swoje odpowiedniki w kuchni. To tylko potwierdza po raz kolejny, jak zmysłową rzeczą jest jedzenie i że każdy kucharz jest artystą, który ze swojej bogatej palety składników tak dobiera smaki, kolory, zapachy (i słowa! :)), aby stworzyć w jednym daniu tę najdoskonalszą kompozycję.

Amarantus - co to takiego i z czym to się je?

Bardzo udana próba z prażonym prosem i jaglanymi mufinkami zachęciła mnie do eksperymentów z amarantusem. Amarantus, zwanym inaczej szarłatem lub purpurowym zbożem (właściwie pseudo zbożem) od zawsze rósł w naszym rodzinnym ogrodzie w charakterze rośliny ozdobnej i jeszcze kilka lat temu nie przyszłoby mi do głowy, że piękne, szkarłatne zwisające kolby, na które składa się tysiące drobniutkich ziarenek, mogą być jadalne. Tymczasem okazało się, że ta niepozorna roślina jest jedną z najstarszych, uprawianych na świecie. Doceniały ją już starożytne cywilizacje Majów, Inków i Azteków, uważając ją za roślinę świętą, której zalety wykorzystywano w codziennym żywieniu i obrzędach religijnych. A zalet ziarno amaratusa ma naprawdę wiele. W zawartości żelaza i łatwo przyswajanego białka bije na głowę wszystkie inne rośliny, jak również mleko i czerwone mięso. Nie zawiera też glutenu, za to ma mnóstwo błonnika i ważnych składników mineralnych.

Amarantus dostępny jest w postaci ziarna, mąki i tzw. poppingu, czyli ziarna prażonego, które można zrobić samodzielnie, prażąc ziarenka na suchej patelni, tak samo jak kukurydzę lub proso. Amarantusowy popping ma delikatny, lekko orzechowy smak i można wykorzystywać go na różne sposoby i na słodko i na słono. Na dobry początek upiekłam amarantusowe ciasteczka. Dokładnie mówiąc amarantusowo-bananowe z rodzynkami, ze zmodyfikowanego przepisu znalezionego na blogu Not Just Apples. To ciasteczka typu "biszkoptowego", nie chrupiące, a mięciutkie, wilgotne, lekko lepkie na powierzchni i piegowate od amaratusowych, prażonych ziarenek. Jeżeli banan jest bardzo dojrzały i słodki, można dodać do ciasta trochę mniej cukru, a zamiast masła dodać olej, ale w obu wersjach są pyszne i bardzo odżywcze :)

Ciasteczka amarantusowe:

1,5 szkl. prażonego amarantusa (poppingu)
1 banan,
1/2 szkl. cukru,
1/2 szkl. rodzynków sułtanek,
1 jajko,
1 szkl. mąki,
40 g masła (lub 1/4 szkl. oleju),
1/2 łyżeczki sody oczyszczonej,
1/2 łyżeczki proszku do pieczenia,
1 łyżeczka cukru z prawdziwą wanilią,
szczypta soli

Cukier, cukier waniliowy, jajko, stopione masło i rozgniecionego banana zmiksować.
W oddzielnej misce wymieszać mąkę, sodę, proszek do pieczenia, sól, sparzone wcześniej rodzynki i amaratusowy popping. Łyżką wymieszać składniki suche i mokre.

Na wyłożoną papierem do pieczenia blachę nakładać łyżką (właściwie najlepiej wychodzi to dwiema łyżeczkami :)) równe porcje ciasta. Rozgrzać piekarnik do 180 stopni i piec ciasteczka około 8-10 minut.