Skorzonera

To dla mnie nowość. Nazwa obijała mi się czasem o uszy, wspominała ją w swoich opowieściach babcia, ale nigdy wcześniej nie spotkałam się z nią osobiście, nie próbowałam, ani nawet nie bardzo wiedziałam jakiego typu warzywem jest. Tego roku postanowiliśmy zapoznać się bliżej z tym prawie całkiem zapomnianym warzywem i eksperymentalnie wysialiśmy wiosną w ogrodzie. I oto jest - przedstawiam Wam skorzonerę :)

Wygląda dość niepozornie, trochę jak afrykańska siostra pietruszki o ciemnobrązowym podłużnym korzeniu i białym, soczystym miąższu. Lepki, gęsty, biały sok, który wydziela się po przekrojeniu korzenia barwi na ceglasto-czerwono i trzeba uważać przy jego obieraniu i nie przestraszyć się, kiedy woda w której gotuje się skorzonera, niczym ze sceny horroru, zaczyna robić się czerwona.

Skorzonera pochodzi z południa Europy i przybyła do nas prawdopodobnie z Hiszpanii, gdzie zaczęto ją uprawiać dopiero od XVII wieku. Wcześniej w rękach medyków i zielarzy spełniała rolę leczniczą jako środek przeciwko jadowi żmij. Stąd znana jest też pod dużo mniej zachęcającą nazwą - wężymord :) O wiele bardziej przemawia do mnie jako "zimowy szparag". Skorzonera po ugotowaniu rzeczywiście przypomina w smaku szparagi i poza zdrowym, bogatym w sole mineralne i witaminy wnętrzu, jest to jej największa zaleta. Mimo że to tylko "prawie jak szparag", to w przeciwieństwie do krótkosezonowego oryginału, zimotrwałą i łatwą do przechowywania skorzonerą można cieszyć się całą zimę. Oprócz szparagowego korzenia, jadalne są też młode, zielone listki, z których chętnie, szczególnie we Francji, przyrządza się sałatki. Osobiście jeszcze nie próbowałam, pochłonięta na początku tajemniczym korzeniem, ale w przyszłym roku na pewno posmakuję też listków :) 

  
Na dobry początek przyrządziłam skorzonerę najprościej - gotowaną, z wody, z masłem i bułką tartą. Po ugotowaniu zmieniła kolor na lekko różowy (warzywo-kameleon! :)) i bardzo wszystkim smakowała. Marzy mi się zapiekana w tarcie lub otulona ciastem francuskim. A może skorzonerowa sałatka? Myślę, że pomysłów na skorzonerę nie zabraknie mi przez długie zimowe miesiące. A w przyszłym roku posiejemy ją znowu :)