Indonezja na słodko

Na koniec kulinarnych opowieści z Indonezji postanowiłam zostawić słodkości. Deserowa część indonezyjskiej kuchni okazała się tak samo zaskakująca i egzotyczna, jak wszystko inne związane z tym regionem. Spodziewałam się przeraźliwie słodkich, ulepkowatych deserów, ociekających cukrowymi syropami lub miodem, mając na uwadze arabskie inklinacje kulturowe większości mieszkańców Indonezji, szczególnie na Jawie i mając w pamięci tureckie bądź egipskie baklawy, chałwy, kadaify itp. A tymczasem większość jawajskich deserów wcale nie była przesadnie słodka! Powiedziałabym nawet, że była mało słodka. Wcale mi to nie przeszkadzało, bo desery indonezyjskie są tak kolorowe i dekoracyjne, że już sam ich widok sprawiał przyjemność dla zmysłów :)

Zakochałam się przede wszystkim w azjatyckich zielonych wypiekach :) Nie mogłam oprzeć się zielonym bułeczkom ani zielonemu kek lapis, które widzicie na pierwszym zdjęciu. W Indonezji nie jest popularna matcha, czyli sproszkowana japońska herbata zielona, którą można dodawać do potraw w celu uzyskania trawiastego odcienia ;) - zielony kolor uzyskuje się tam z wyciągu aromatycznego liścia pandanowca. Pandan kek lapis, pandanowe bułeczki i chlebki są w ofercie każdej cukierni, w cieście pandanowym zapieka się też owoce.

Banany jako najbardziej rozpowszechnione owoce, nie mogły ominąć i deserów. Popularne są bananowe ciasteczka, cukierki czy drożdżówki z bananowym nadzieniem, a przede wszystkim smażone banany, które można kupić z ulicznych stoisk na każdym rogu ulicy. Spróbowałam oczywiście "pisang goreng" (banan smażony), ale najbardziej podobał mi się banan w zielonym garniturku (również prosto z ulicznego stoiska! :)) - w cieście pandanowym, podawany z sosem czekoladowym (który był właściwie budyniem ;) - do wyboru był jeszcze sos truskawkowy i waniliowy, posypany prażonymi fistaszkami i kolorową posypką do tortów :) Jak każdy bananowy deser - był pyszny!

Desery w Indonezji nie mogą być ulepkowate, ponieważ robione są w większości na bazie mniej słodkiego cukru palmowego i kokosa, powszechnie dostępnego i taniego. Wyciąg z soku palmy kokosowej gotowany jest i umieszczany w foremkach, a następnie sprzedawany w bloczkach o ciemnobrązowym kolorze i ładnym karmelowym zapachu. Dostępny jest też syrop z cukru palmowego, który powstaje z kombinacji cukru, wody i liścia pandanowca.

 

Poza pieczonymi słodkimi bułeczkami, chlebkami i kruchymi ciastkami, większość deserów przygotowywana jest na parze (najczęściej w liściach bananowca) lub gotowana, a następnie schładzana, stąd większość z nich ma konsystencję galaretkowo-budyniowatą. Wykorzystuje się do tego nie tylko owoce i cukier, ale też różne rodzaje mąki - z sago, tapioki, ryżu lub fasolki mung. Ich właściwości pozwalają na tworzenie takich cukierniczych cudów, jakie widzicie na zdjęciach powyżej, z jednej z miejscowych cukierni. Kek lapis - ciasto z kolorowych, równiutkich co do milimetra warstw o różnych smakach, jest dla mnie największą tajemnicą i chociaż próbowałam, to nie udało mi się dowiedzieć w jaki sposób można uzyskać jaki fantastyczny efekt. Najwyraźniej jest to pilnie strzeżona tajemnica narodowa ;) 

Dlatego na pewno nie odważę się na zrobienie kek lapis w domu :) , ale możecie spodziewać się tutaj w najbliższej przyszłości zielonego biszkopta lub zielonych drożdżowych bułeczek, bo przywiozłam pastę pandanową :) Mam też parę bloczków cukru palmowego i pastę kokosową, z których mam zamiar zrobić pożytek, a przede wszystkim mam pomoc merytoryczną w postaci nowej książki do mojej kulinarnej biblioteczki :)

Więcej moich zdjęć z Indonezji znajdziecie w galeriach z:

JAWY

BALI