Indonezja - owocowy zawrót głowy

Jeżeli ktoś nie ma odwagi próbować lokalnej kuchni, w Indonezji spokojnie można przeżyć, żywiąc się tylko świeżymi owocami. Wybór rodzajów i gatunków jest tak duży, ze naprawdę może przyprawić o zawrót głowy! Sama nie zdążyłam spróbować wszystkiego, bo jak to zrobić, kiedy samych gatunków bananów jest przynajmniej sześć :) Poza owocami, które występują również u nas (maliny i truskawki owocują tam cały rok!) i takimi, które są sprowadzane i tym samym znajome, w Indonezji znalazłam parę takich, które widziałam i próbowałam po raz pierwszy w życiu. Ale zacznijmy od początku. Znane nam ananasy, w Indonezji występują powszechnie, tak samo jak arbuzy i melony, są niewielkie, ale bardzo słodkie i pyszne. Ale najbardziej zachwyciła mnie ich obróbka! :) Sprzedawane są na ulicach, już obrane, z fantazyjnie powycinanymi oczkami. Ten dekoracyjny sposób podania zamierzam wykorzystać kiedyś w domu, bo taki ananasek wygląda naprawdę ładnie i ciekawie :)

Sawo, sirsak i markisa, to owoce, które poznałam, zobaczyłam i spróbowałam w Indonezji po raz pierwszy. 

Sawo, występujący głównie na Jawie, na pierwszy rzut oka wygląda jak ziemniak (lub ogolone kiwi, ze względu na regularny owalny kształt i bardzo podobne gabaryty ;)), a smakuje podobnie jak gruszka. Ma soczysty, ziarnisty miąższ, bardzo słodki, z lekko słonawą nutką. 

Innym typowo jawajskim owocem jest sirsak. Indonezyjczycy właściwie nie spożywają go na surowo - służy głównie do wyrobu soków i syropów. Ja spróbowałam :) Ma słodko-kwaśny smak i łykowato-lepki miąższ. Faktycznie trudno go zjeść na surowo, ale ogólnie jest bardzo smaczny. 

sirsak - duży, zielony i bardzo soczysty

O wiele wygodniejszy w przegryzaniu jest salak. Trafiłam akurat na salakowy sezon i całe góry tych owoców sprzedawano wszędzie - na targach, ulicznych stoiskach i w supermarketach. Salak ma intrygujący wygląd - brązową, błyszczącą, łuskowatą skórkę, podobną do skóry węża, łatwo się obiera i dzieli na cząstki. Chrupiący, delikatny w smaku miąższ kryje w środku równie ładną, dużą pestkę, przypominającą kasztana. Owoc, który można wrzucić do plecaka i w czasie dłużej lub krótszej wędrówki przegryźć ze smakiem (chociaż i tak częściej miałam w plecaku kiść malutkich bananów ;)).

stoisko z salakami

Markisa jest jednym z gatunków marakui. Ma okrągłe, pomarańczowe owoce z twardą, gładką skórką. To jedno z moich ulubionych indonezyjskich owoców. Orzeźwiający, kwaskowaty miąższ, na który składały się galaretowate, soczyste pestki był zawsze świetnym deserem po śniadaniu.

markisa

Jedynym nowo poznanym owocem, o którym chciałabym zapomnieć i nie spotkać nigdy więcej, jest durian. Na moje nieszczęście, oprócz salakowego, był to również sezon durianowy. I podobnie, dojrzałe, mniejsze lub większe kolczaste owoce można było spotkać wszędzie. Oprócz surowych, świeżych owoców, półki sklepowe uginały się też od wyrobów i przetworów durianowych lub o durianowym smaku - od ciast, ciastek, cukierków, lodów, na jogurtach kończąc. Według miejscowych durian to owoc, który "smells like hell, taste like heaven", ale ja mogę się zgodzić tylko z pierwszą częścią, bo chyba mam zdecydowanie inne wyobrażenie rajskiego smaku ;) Do duriana próbowałam się przekonać długo i na różne sposoby. Zniosłabym nawet zapach (przypominający woń rozkładającego się mięsa, delikatnie mówiąc), gdyby smakował inaczej. Niestety, mdły, słodko-cebulowy miąższ nijak nie przypominał mi nieba. Mimo tego i tak byłam dzielna i spróbowałam durianowych lodów i durianowego jogurtu (coś okropnego! :)).

durian - najbardziej śmierdzący owoc świata

Wspominałam już o bananach i to właśnie ten owoc określiłabym jako najbardziej "indonezyjski". Bananowce rosną tam dosłownie wszędzie - na dziko przy drogach, w obejściach domów, tak samo w miastach jak i na wsiach oraz na dużych plantacjach. Każdy gatunek bananowca jest inny i wykorzystywany do innych celów. Kształtem i smakiem różnią się radykalnie banany do smażenia lub gotowania od tych przeznaczonych do wypieków i deserów lub do jedzenia na surowo. Mnie najbardziej smakowały te najmniejsze bananki, prosto z drzewa, które mogłam jeść kilogramami! :) Tak bardzo różnią się od tych, dostępnych u nas i dojrzewających w folii i pudełkach. Uwierzycie, że banan może być soczysty i mieć wyrazisty słodki smak z lekko-kwaskowatą nutą? :) Okazuje się też, że nie tylko same owoce bananowca stanowią plon. Wykorzystywane jest prawie całe drzewo! W mocne i giętkie liście zawijany jest ryż lub kassawa, później gotowane na parze i sprzedawane na każdym rogu ulicy, na liściach podawane są też często różne inne potrawy. Z kolei przepiękny kwiat bananowca, który udało mi się sfotografować, również jest jadalny. Można go kupić w supermarketach. Żałuję tylko, ze nie udało mi się dowiedzieć w jaki sposób się go przyrządza. O bananach na pewno opowiem jeszcze przy okazji kolejnych kulinarnych wspomnień z Indonezji, bo nie sposób ich ominąć w żadnym z aspektów tamtejszej kuchni :)

Na koniec jeszcze jeden owoc z tamtego zakątka świata, chociaż występujący nie tylko w Indonezji, lecz również w Ameryce Środkowej i innych krajach Azji Południowo-Wschodniej. Chyba jeden z najładniejszych owoców - smoczy owoc, znany jako dragon fruit lub pitaja, o ślicznej intensywnie różowej skórce i białym miąższu z drobnymi czarnymi pesteczkami. Najbardziej przypominał mi mniej kwaśne i smaczniejsze kiwi (nie przepadam za kiwi).

Więcej moich zdjęć z Indonezji znajdziecie w galeriach z:

JAWY

BALI