Tajskie opowieści - w krainie uśmiechu i smaku

Styczeń nie rozpieszcza nas w tym roku zimowymi atrakcjami, śnieżnym puchem i bajkowymi widoczkami, a zamiast tego straszy listopadową szarugą, dlatego zabieram Was w ładniejszy, wiecznie ciepły i słoneczny zakątek świata :)

Mimo że chciałabym jak najszybciej zapomnieć o ostatnim, bardzo smutnym dla mnie roku, jedną pozytywną iskierkę na pewno zachowam od zapomnienia - w listopadzie udało mi się spełnić jedno z wielkich podróżniczych marzeń - odwiedziłam Tajlandię. Już po podróży do Indonezji kilka lat temu wiedziałam, że południowa Azja to ta część świata, do której będę wracać wielokrotnie. Przyciągają tu jak magnes przyjaźni ludzie o mentalności i wrażliwości tak innej od naszej europejskiej, sztuka, którą podziwiam od dawna, wspaniały klimat (bo ja z tych ciepłolubnych :)) i cudowna, prosta kuchnia.

 

Plan na Tajlandię miałam w głowie od dawna - Bangkok jako punkt wyjściowy i obowiązkowy i wędrówka na północ kraju - z wciąż jeszcze dziewiczą przyrodą, z dala od głośnego i przeludnionego południa, z mekką artystów i rękodzielników w okolicach Chiang Mai. A po drodze duuużo ulubionego zielonego curry i próbowania innych miejscowych przysmaków, szczególnie tych na wskroś azjatyckich - prosto z ulicznego woka :) Widziałam i doświadczyłam więcej niż mogłam sobie wymarzyć w ciągu krótkiej, bo 16-dniowej wyprawy, co tylko bardziej podkręciło mój apetyt na Azję!

 

Tajlandia, trafnie nazywana krainą uśmiechu, rzeczywiście wita wszystkich uśmiechem i charakterystycznym, wdzięcznym gestem Wai, który błyskawicznie udziela się i wchodzi w krew tak, że jeszcze po powrocie z rozpędu powitałam w ten sposób kilku lekko skonsternowanych tym widokiem znajomych ;) Szybko przywyknąć można też do widoku tysięcy misternie zdobionych, złoconych świątyń, z czczonymi w nich posągami Buddy, o dobrotliwym wyrazie twarzy, pulsujących w rozgrzanym powietrzu intensywnych kolorów i zapachów ulicy i na pozór chaotycznego i pozbawionego jakichkolwiek zasad ruchu drogowego (co jest najwyraźniej normą w Azji).

 

Mój kulinarny radar włącza się automatycznie tuż po opuszczeniu lotniska, tropiąc wszelkie możliwe przejawy lokalnej kuchni. W Tajlandii to proste jak bułka z masłem - nie trzeba zaglądać do restauracji, sklepów i targów - jedzenie można znaleźć na każdym rogu ulicy. W ciągu gorącego i parnego dnia serwowane są głównie smażone lub grillowane przekąski i świeżo wyciskane soki lub zmiksowane kawałki owoców z kruszonym lodem. Prawdziwa uczta zaczyna się dopiero po zachodzie słońca, kiedy ulice zamieniają się w olbrzymią jadłodajnię. W wielkich wokach przygotowywane są kolejne porcje słynnego tajskiego dania Pad Thai, czyli smażonego makaronu z warzywami, kurczakiem, kiełkami soi i jajkiem, który samodzielnie doprawić można ostrym sosem z czerwonymi papryczkami, łagodniejszymi w smaku płatkami papryki i ...cukrem; w innych kociołkach bulgocze tajskie curry - żółte, czerwone lub zielone, od którego aromatów kręci się w głowie i po zjedzeniu którego, nieprzygotowanemu na piekielną ostrość Europejczykowi trudno złapać oddech (można poprosić o mniej pikantną, "europejską" wersję dania); a jeszcze inne stoisko poleca ryż smażony na szybko z chrupiącymi warzywami lub/i mięsem i dodatkiem sosu sojowego i rybnego.

 

Można też zjeść wspaniałe zupy - buliony, najczęściej wołowe, z kawałkami mięsa, rybnymi mini pulpecikami, ryżowym lub celofanowym makaronem, kiełkami soi i mnóstwem aromatycznej natki kolendry. To wszystko miesza się z zapachem pieczonych na zmyślnych, obrotowych rożnach nad otwartym ogniem ryb, panierowanych w grubej soli i kurzęcych szaszłyków satay z grilla, podawanych z gęstym sosem z orzeszków ziemnych. Z ulicznego stoiska można spróbować również tajski przysmak na słodko - kleisty ryż, gotowany lub podawany oddzielnie ze słodkim mleczkiem kokosowym i kawałkami dojrzałego mango. Każdy posiłek kończy się owocami - obowiązkowo kawałkiem arbuza i ananasa, które nie tylko pełnią rolę lekkiego deseru, ale też wpływają zbawiennie na układ pokarmowy i moczowy w zdradliwym, tropikalnym klimacie.

Dla przyzwyczajonego do pedantycznej sterylności człowieka Zachodu, uliczna kuchnia tajska z jej spartańskimi na pierwszy rzut oka warunkami (spiżarnia, kuchnia i zaplecze ze zmywakiem, mieszczące się wokół niewielkiej kuchenki na kółkach) może działać odstraszająco, ale zapewniam, że wszystkie dania przygotowywane na oczach klienta z wyłącznie świeżych produktów, nie ustępują jakością i smakiem tym, oferowanym przez restauracje. Jestem na to żywym dowodem, bo nigdy nie przydarzyły mi się żadne, nawet najmniejsze sensacje żołądkowe po azjatyckim jedzeniu ulicznym.

 

 

Chociaż nie było to moje pierwsze zderzenie z kuchnią tajską, dopiero tam zaskoczyło mnie upodobanie Tajów do smaku niedojrzałych owoców (bardzo popularna sałatka z zielonej papai), przyprawianie tych dojrzałych solą i (rozczarowało) nagminne dodawanie pieruńsko słodkich syropów do większości świeżych soków.

Tę część tajskich opowieści kończę oczywiście deserem, który w kuchni tajskiej jest właściwie tylko symbolicznym zakończeniem posiłku i zwykle ogranicza się do świeżych owoców, lub niewielkich słodkości, takich jak kokosowe lody lub galaretki na bazie agar-agaru, smażonych bananów, kokosowych placuszków lub kawałków biszkoptu i ciasta bananowego. Na osłodę po takim mini deserze można posilić się na ulicy chrupiącym wafelkiem z kremem z piany z białek i kawałkami kokosa lub kokosowym ryżem z mango.